Συνέντευξη Με τον Αγαπημένο Ηθοποιό και Ζεν Πρεμιέρ του Παλιού Καλού Ελληνικού Κινηματογράφου Γιάννη Βόγλη στην Εκπομπή << ηθοποιός Σημαίνει Φώς >> τον Φεβρουάριο του 2016 στο www.dailytvradio.gr
Ο Γιάννης Βόγλης, είναι ένας από τους πιο αγαπημένους ηθοποιούς και ένας από τους πιο γοητευτικούς ζεν πρεμιέρ του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου και όχι μόνο. Έχει αφήσει το δικό του προσωπικό στίγμα στο ελληνικό θέατρο, έχοντας ερμηνεύσει μεγάλους ρόλους του παγκόσμιου θεατρικού ρεπερτορίου κι έχοντας συμβάλλει σημαντικά στη δημιουργία Δημοτικών Δραματικών Σχολών, στη δημιουργία του Κ.Θ.Β.Ε. και πολλά άλλα ως παρέμβαση στα πολιτικοπολιτιστικά πράγματα του τόπου μας. Είναι ιδιαίτερη η χαρά μου γιατί υπήρξε και προσωπικός μου Δάσκαλος πριν αρκετά χρόνια, στα χρόνια των σπουδών μου στη Δραματική Σχολή. Απολαύστε τον…
Βασίλης Σαμαριτάκης: Μεγάλη μου χαρά, δάσκαλε, που δέχθηκες να μου δώσεις συνέντευξη, στην εκπομπή μου Ηθοποιός Σημαίνει Φως (dailytvradio.gr) και στην ομώνυμη στήλη μου, στο περιοδικό Faretra. Mου επιτρέπεις να σου μιλάω στον ενικό;
Γιάννης Βόγλης: Βέβαια, άλλωστε τώρα πια είμαστε και συνάδελφοι….
Β.Σ. : Μμμ μεγάλη κουβέντα.. προσπαθώ πάντως, δάσκαλε, προσπαθώ… Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή. Παιδικά χρόνια… Γεννήθηκες πού;
Γ.Β. : Γεννήθηκα στο Παγκράτι σε δύσκολες εποχές αλλά δε θέλω να μιλήσω πάλι γι’ αυτά… τέλος πάντων πριν από τον πόλεμο, ο πατέρας μου σκοτώθηκε στο Αλβανικό μέτωπο, έζησα τον εμφύλιο, εργαζόμουν και σπούδασα…
Β.Σ. : Αδέρφια;
Γ.Β.: Η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε και απέκτησα μία ετεροθαλή αδερφή, αλλά τη χάσαμε νωρίς, πέθανε στα 40 της χρόνια και άφησε και δύο παιδάκια πίσω της…
Β.Σ.: Το οικογενειακό περιβάλλον, είχε καμία σχέση με τα καλλιτεχνικά, το θέατρο;
Γ.Β. : Όχι, καμία σχέση… δεν ξέρω βέβαια, ο παππούς μου και ο πατέρας μου, καταγόταν από τη Μικρά Ασία ή μάλλον όχι, με ενοχλεί αυτή η λέξη, καταγόταν από την Ιωνία… ο πολιτισμός των Ιώνων όπως ξέρεις, είναι μεγάλος και ας προσπαθούν να τον σκεπάσουν… Έτσι λοιπόν εγώ είχα μία ανησυχία, έγραφα, ζωγράφιζα και ξαφνικά, υπήρχε ο σπόρος μέσα μου και μας πήγαν σε μία παράσταση με το Μάνο Κατράκη, που έπαιζε Προμηθέα Δεσμώτη, μόλις είχε επιστρέψει από την εξορία. Ε εκεί αποφάσισα να γίνω ηθοποιός. Εκεί κατάλαβα τι σημαίνει αρχαίο δράμα, γιατί στο σχολείο έτσι που διδάσκουν την Αντιγόνη το μισούσα… έλεγα ποια είναι αυτή η Αντιγόνη που γεννήθηκε να μας παιδεύει, χα χα χα…. Μέχρι που πήρα στα χέρια μου όλες τις μεταφράσεις του Γρυπάρη όλων των τραγωδιών και κατάλαβα την πραγματική αξία του αρχαίου δράματος…
Β.Σ.: Ε ναι με το πετσόκομμα που της κάνουν οι φιλόλογοι, αντικείμενο, υποκείμενο, αττική σύνταξη, κ.τ.λ. έχεις δίκιο χάνει το κείμενο την ομορφιά του… Ο Μάνος Κατράκης είναι λοιπόν η αιτία… απόλυτα φυσικό το βρίσκω, ένας μεγάλος άντρας του Θεάτρου, λογικό να σε επηρεάσει… Και σε ποια σχολή πήγες;
Γ.Β. : Του Πέλου Κατσέλη, με δασκάλους, Μπέλλο, Ιορδάνη Μαρίνος, Αλέκα Κατσέλη και τουλάχιστο στην αρχή και ο Μάνος ο Κατράκης…
Β.Σ. : Α και δάσκαλός σου ο Μάνος ο Κατράκης;
Γ.Β. : Βέβαια στην αρχή βέβαια δεν τολμούσα να τον προσεγγίσω, αργότερα όμως στο Χώμα (Το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο, ταινία) του μίλησα και μπορέσαμε να ανταμώσουμε, να μιλήσουμε και γίναμε και πολύ φίλοι και μάλιστα όταν έφευγε πια, πήγα και τον είδα και του είπα αγάντα, κάτι που λέγαμε στο Διγενή Ακρίτα που είχαμε παίξει μαζί στο Κ.Θ.Β.Ε. και έβγαλε τη μάσκα με την οποία ανέπνεε και μου είπε: «Εγώ φεύγω, εσύ παίξε ό, τι δεν έχω παίξει εγώ..»… μου άφησε βαριά κληρονομιά… κοίταξε να δεις ήταν ένας άνθρωπος που με σημάδεψε, είχε μία λεβεντιά που δεν τη βρίσκεις πια… έχει μικρύνει ο κόσμος γύρω μας. Από κει και πέρα πολλά πράγματα γίνανε…
Β.Σ. : Συνεργάστηκες και με τον Κάρολο Κουν, έτσι δεν είναι;
Γ.Β. : Με τον Κάρολο Κουν ξεκίνησα, στους Όρνιθες που πήγαμε στο Παρίσι και πήραμε το βραβείο των Εθνών, μετά με το Δημήτρη το Ροντήρη που γυρίσαμε όλο τον κόσμο…
Β.Σ. : Α ήσουν σε αυτή την πολύ μεγάλη παράσταση που πήρε διεθνή βραβεία; Στους Όρνιθες;
Γ.Β. : Βέβαια, έκανα τον Ηρακλή. Στο υπόγειο μία φωτογραφία που υπάρχει με τους τρεις Θεούς, είμαι εγώ ως Ηρακλής, ο Μοσχίδης είναι ο Ποσειδώνας και ο Τρύφωνας, ο Μιχαλακόπουλος, ο Γιώργος… αυτοί είμαστε πίσω από τις μάσκες… Τώρα από εκεί και πέρα, γυρίσαμε επί ένα χρόνο με το Ροντήρη όλη την Ευρώπη… από την Αγία Πετρούπολη, μέχρι πολύ νοτιότερα είδαμε θέατρο, μουσεία, είδαμε θέατρο Τέχνης στη Μόσχα, ένα πολύ σημαντικό ξεκίνημα για ένα νέο ηθοποιό, οι προσλαμβάνουσες που έλαβα ήταν πολύ σημαντικές… Αργότερα έπαιξα με τον Αλεξανδράκη… Επίσης μία πολύ ευτυχισμένη περίοδος με το Βολανάκη στο Κ.Θ.Β.Ε. και με ένα διοικητικό συμβούλιο πού αποτελούνταν από ό, τι καλύτερο υπήρχε τότε στο πανεπιστήμιο, Ανδρόνικο, Μαρωνίτη, Χρύσανθο Χρήστου… τότε ήταν που το Κ.Θ.Β.Ε απογειώθηκε. Ε από εκεί και πέρα γύρισα στην Αθήνα κι έγιναν πάρα πολλά… ξέρεις τι λέω; Η ζωή του ηθοποιού, μοιάζει με καρδιογράφημα, έχει κορυφώματα και πάνω κάτω, όπως στο καρδιογράφημα…
Β.Σ. : Χα χα χα πολύ καλό…
Χάρης Αρζόγλου : Κύριε Βόγλη λαμβάνουμε μηνύματα από πολλούς θαυμαστές, κάποια λοιπόν θαυμάστρια, μέλος μίας ομάδας στο διαδίκτυο, βοήθα Βασίλη…
Β.Σ. : Λέγεται Παλιός Κλασικός Ελληνικός Κινηματογράφος και αριθμεί 25.000 μέλη… τρελαμένοι με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο…
Χ.Α.: Η Lena Lenaki γράφει λοιπόν, ότι αναφέρεται πως χρησιμοποιήσατε στην αρχή το ψευδώνυμο John Miller και στο αρχείο του Εθνικού Θεάτρου αναφέρεται το πραγματικό σας επώνυμο Ιωάννης Γκόγκλης …
Γ.Β. : Ναι το πραγματικό μου όνομα είναι αυτό, αλλά επειδή το κάνανε συνέχεια λάθος στις εφημερίδες το απλοποίησα σε Γιάννης Βόγλης, χωρίς να γνωρίζω τότε ότι είναι Αρβανίτικο…
Β.Σ. : Είδες τι τραβάμε Χάρη με τους κατασκόπους; Όλα τα ανακαλύπτουν, βρε τη Lena Lenaki…
Γ.Β. : Lena;
Β.Σ. : Lena Lenaki, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο και αυτό, αλλά στο διαδίκτυο, χα χα χα. Μια που ανοίξαμε αυτή την παρένθεση να πω κι εγώ πως έχω λάβει πολλά μηνύματα στο διαδίκτυο κυρίως από γυναίκες, τυχαίο; Δε νομίζω… καρδιοκατακτητής μία ζωή…
Γ.Β. : Ξέρεις αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Και οι περισσότερες γυναίκες μου λένε τώρα πως ήταν ερωτευμένες μαζί μου κι εγώ τους λέω τώρα που μου το λέτε τι να το κάνω; Χα χα χα…
Β.Σ. : Χα χα χα πολύ καλό πράγματι… χα χα χα. Δεν ξέρω αν μας ακούει και η σύζυγος και μας κυνηγάει…
Γ.Β. : Μπα το έχει συνηθίσει έτσι και αλλιώς, χα χα χα…
Β.Σ. : Μάλιστα μια που αναφερθήκαμε στη σύζυγο, 50 χρόνια μαζί;
Γ.Β. : Παραπάνω, γύρω στα 55 χρόνια…
Β.Σ. : Χαρά στο κουράγιο της…
Γ.Β. : Βέβαια το φωτοστέφανο αξίζει σε αυτή…
Β.Σ. : Αλήθεια δε ζήλευε;
Γ.Β.: Και να ζήλευε, δεν το έδειχνε…
Β.Σ. : Γι’ αυτό και κράτησε όπως φαίνεται…
Γ.Β.: Ε βέβαια, μα η γυναίκα κρατάει το γάμο… κακά τα ψέματα… Απέκτησα δυο γιους, έχω δυο εγγόνια, μία 13χρονη πολύ όμορφη και πολύ έξυπνη και καλή μαθήτρια και ο μικρός Johny, έτσι τον φωνάζουμε που είναι 4,5 ετών και είμαστε μια χαρά, δόξα το Θεό!!!
Β.Σ. : Μπράβο… δύο γιους μου είπες δάσκαλε. Έχει κανείς τους καμία σχέση με τον καλλιτεχνικό χώρο, με το θέατρο κ.τ.λ. ;
Γ.Β. : Ευτυχώς όχι. Στην οικογένεια ένας αρκεί…
Β.Σ. : Γιατί λες όχι ευτυχώς δάσκαλε;
Γ.Β. : Να σου πω γιατί… Γιατί η σκιά του πατέρα, όταν είναι πολύ γνωστός, είναι πολύ βαριά. Γενικά είναι πολύ βαριά η σκιά γνωστών γονιών για τα παιδιά τους. Θα σε παραπέμψω στον Άλκη τον Κούρκουλο, που έχει κάνει τόσο αγώνα, ο οποίος βέβαια είναι εξαιρετικό παιδί και εξαιρετικός ηθοποιός, αλλά το να ξεπεράσει τη σκιά του πατέρα του είναι πολύ δύσκολο, ή ο Γιαννάκης ο Παπαμιχαήλ,τον έφαγε η σκιά των γονιών του… Εγώ βέβαια δεν το απαγόρευσα στα παιδιά μου, ήταν δική τους απόφαση να μην ακολουθήσουν το δρόμο μου…
Β.Σ. : Εγώ το ζω τώρα με τη Ζωή Τριανταφυλλίδη που συνεργάζομαι τώρα στο Studio Κυψέλης, στα Παιχνίδια Εξουσίας, την κόρη της Νίκης Τριανταφυλλίδη…
Γ.Β. : Ναι την ξέρω και αυτή την περίπτωση, τη γνωρίζω τη Ζωή, με τη μητέρα της ήμουν πολύ φίλος, πάρα πολύ φίλος και στην αρχή της καριέρας μου, ήμασταν μαζί…
Β.Σ. : Βλέπω εδώ στο βιογραφικό σου, έχεις συνεργασία και με την Έλλη Λαμπέτη. Πως ήταν αυτή η εμπειρία;
Γ.Β. : Δε θα έλεγα ιδανική…
Β.Σ. : Γιατί;
Γ.Β. : Γιατί ήταν στο ξεκίνημά μου και αυτή πολύ έμπειρη, αλλά αυτό δε βοηθούσε… της το είπα και της ίδιας αργότερα: «Εσύ Έλλη, δεν πρέπει να παίζεις με νέους ηθοποιούς γιατί άλλα λες εσύ στους ηθοποιούς να κάνουν, άλλα τους λέει ο σκηνοθέτης και στο τέλος μπερδεύονται». Έτσι έπαθα εγώ, άλλα μου έλεγε ο σκηνοθέτης, ο Πλωρίτης, άλλα η Έλλη και έφτασα στη γενική δοκιμή εγώ να έχω ρουφηχτεί και από την τέταρτη σειρά μου είπε ο Πλωρίτης «δε σε ακούω..». Στην πρεμιέρα βέβαια δεν έγινε αυτό, γιατί αποφάσισα να μην ακούσω κανένα τους. Ξέρεις η Έλλη δεν το έκανε από κακή πρόθεση, ήταν τόσο δυνατή προσωπικότητα, τόσο μαγευτική (καθόμουν ώρα ολόκληρη πίσω από την κουίντα και τη χάζευα), που σε σκέπαζε θέλεις δε θέλεις. Δεν μπορούσε λοιπόν να βοηθήσει νέους ηθοποιούς. Όταν αργότερα ξανασυνεργαστήκαμε, δεν είχα κανένα πρόβλημα γιατί ήμουν πια πεπειραμένος. Με αυτούς που ένιωσα πολύ ωραία και ασφαλής, ήταν ο Μάνος Κατράκης, ο Αλέκος Αλεξανδράκης και πολλοί άλλοι έμπειροι ηθοποιοί…
Β.Σ. : Συνεργασία και με τη μεγάλη μας τραγωδό που χάσαμε πολύ πρόσφατα, την Άννα Συνοδινού. Πες μας λίγα πράγματα για αυτή τη μεγάλη ηθοποιό…
Γ.Β. : Εγώ είχα την τύχη στα χρόνια της δραματικής σχολής, πρωτοετής ακόμα να παίξω στην Επίδαυρο, κοντάρι όπως λέμε, ως βουβό πρόσωπο. Έπαιζε την Κλυταιμνήστρα στην Ορέστια που είχε σκηνοθετήσει ο Δημήτρης Ροντήρης. Είχα εντυπωσιασθεί από την όλη παρουσία της, γιατί η Άννα είχε μία πολύ έντονη προσωπικότητα. Και πολύ αργότερα είχα την τύχη να παίξω μαζί της, αρχαίο δράμα, με τον Αλέξη το Σολωμό και στην Εκάβη και στις Τρωάδες. Ένιωθες μεγάλη ασφάλεια δίπλα της, δε δημιουργούσε καμία ανασφάλεια και αντίθετα, είχε η ίδια, τόση δύναμη και ένταση που έπαιρνες κι εσύ δύναμη και ενέργεια πάνω στη σκηνή. Και στην προσωπική της ζωή και στην πολιτική της ζωή, ήταν ένας απόλυτα συγκροτημένος άνθρωπος. Κατά τη διάρκεια της χούντας είχε δραστηριοποιηθεί, όπως ξέρεις, είχε αγωνισθεί και είχε κάνει πάρα πολλά πράγματα… Ήταν ένας άνθρωπος δυναμικός, δρούσε, παρήγαγε έργο, ήταν έντονη προσωπικότητα, ήταν παρούσα σε πολλά πράγματα. Για μένα φεύγοντας αυτοί οι άνθρωποι, όπως και ο Σολωμός και όλη αυτή η παλιά γενιά που μας οδήγησε στο θέατρο, φεύγοντας όλοι αυτοί, νιώθουμε κάπως πιο γυμνοί. Γιατί η γενιά η δική μου στηρίχθηκε στην προηγούμενη, για να πάει πάρα πέρα. Αυτό που με πικραίνει είναι πως η νεότερη γενιά φαίνεται αποκομμένη από μας. Υπάρχει μία τάση μιμητισμού από το εξωτερικό. Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι δε γίνεται κάτι πρωτογενές σε αυτό τον τόπο. Πάνε στο εξωτερικό βλέπουνε κάτι κι έρχονται εδώ και το μιμούνται. Σαν πληροφόρηση εντάξει να το κάνουμε, αλλά να μην είναι αυτοσκοπός ο μιμητισμός. Η Ελλάδα έχει μία τέτοια πολιτιστική ιστορία, με τόσο πλούτο που δε χρειάζεται να μιμείται κανένα. Αυτό πίστευε και η Άννα, μου έλεγε «Γιάννη δε βλέπω να γίνεται κάτι μέσα από εδώ από τον τόπο μας…» και είχε δίκιο και προσπαθούσαμε να επηρεάσουμε τους νεότερους να στηριχθούν σε μας, να πάρουν πράγματα από μας.
Β.Σ. : Εγώ πιστεύω πως η Άννα η Συνοδινού ήταν ένα πολιτιστικό κεφάλαιο, που δεν το αξιοποιήσαμε αρκετά, δεν το εκμεταλλευτήκαμε για να το πω έτσι απλά, όσο θα έπρεπε…
Γ.Β. : Όχι, όχι, όχι, αυτό το λέω με πλήρη σιγουριά…
Β.Σ. : Δεν είναι μόνο να φθάσουμε να την αποχαιρετήσουμε και να πούμε πως είναι μία μεγάλη απώλεια, που είναι μία πολύ μεγάλη απώλεια… πρέπει να αξιοποιήσουμε αυτούς τους ανθρώπους, όσο ζουν και μπορούν να προσφέρουν…
Γ.Β. : Έτσι ακριβώς. Η Άννα δίδασκε το αρχαίο δράμα, εγώ το δίδασκα στη σχολή. Τώρα πια δε διδάσκουν το αρχαίο δράμα, ή τουλάχιστο όχι όπως θα έπρεπε. Κοίταξε να δεις, η Αγγλία έχει ένα Σαίξπηρ και τον έχει αναγάγει στον πλούτο της χώρας, η Γερμανία το Σίλερ, το ίδιο, η Ρωσία τον Τσέχωφ, η Νορβηγία τον Ίψεν κι εμείς έχουμε τρείς μέγιστους συγγραφείς που ήταν και οι γεννήτορες του παγκόσμιου θεάτρου, τους αρχαίους τραγικούς και τους έχουμε καταρρακώσει. Τα τελευταία χρόνια δε, δεν πηγαίνω στην Επίδαυρο γιατί δεν αντέχω να βλέπω αυτή την κακοποίηση των αρχαίων συγγραφέων…
Β.Σ.: Παρόλο που εγώ είμαι σχετικά νέος, δεν ξέρω αν με πουν συντηρητικό, πιστεύω πως θα έπρεπε να είναι πολύ πιο αυστηρό το φεστιβάλ, ειδικά όσο αφορά τις παραστάσεις στην Επίδαυρο…
Γ.Β.: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου… Η Επίδαυρος θα έπρεπε και θα μπορούσε να είναι το ευρωπαϊκό κέντρο παραγωγής του αρχαίου δράματος και διαγωνιστικό μάλιστα και το αφήσανε και πέθανε και το λέω με πόνο ψυχής…
Β.Σ. : Μάλιστα, μακάρι να αλλάξουν τα πράγματα προς το καλύτερο… Λοιπόν, πολύ θέατρο και πολλές ταινίες, πάνω από 40 νομίζω…
Γ.Β. : Πάνω από 40 ναι…
Β.Σ. : Κάποια αγαπημένη;
Γ.Β. : Πολλές, κυρίως με το Βασίλη Γεωργιάδη ήταν οι καλύτερές μου συνεργασίες, Το χώμα βάφτηκε κόκκινο, που ήταν και σταθμός ορόσημο στην καριέρα μου, Τα κορίτσια στον ήλιο, που με κυνηγάει ακόμα αυτή η ατάκα…
Β.Σ. : Στάσου μύγδαλα…
Γ.Β. : Αυτή, χα χα χα. Ήταν ενδεικτικό όταν τη γυρίζαμε αυτή τη σκηνή, είχα κουραστεί γιατί είχαμε επαναλάβει το πλάνο με την κάπα πολλές φορές και είπα «βρε Βασίλη κουράστηκα πια με την κάπα, τόσες φορές το κάναμε…» και μου είπε ο Βασίλης : «Γιάννη αυτή η φράση θα σε ακολουθεί σε όλη σου τη ζωή..», το είχε προβλέψει…
Β.Σ. : Πως τη λένε την ηθοποιό που παίξατε στη συγκεκριμένη ταινία;
Γ.Β. : Αν Λόνμπεργκ..
Β.Σ. : Και υπήρξε σχετικά πρόσφατη συνάντησή σας έτσι; Είναι ακόμα γοητευτική έτσι;
Γ.Β. : Ναι συναντηθήκαμε πρόσφατα. Πολύ ωραίος άνθρωπος. Ζει στη Γαλλία, δεν ακολούθησε αυτό το επάγγελμα, ξέρεις ο καθένας ακολουθεί αυτό που του λέει η καρδιά του. Έχει ένα τεράστιο πολύ ωραίο κτήμα, με άλογα, σπίτια, πάνε για κυνήγι εκεί, για ιππασία και είναι πολύ ευτυχισμένη εκεί.
Β.Σ. : Ωραία, πολύ θέατρο, πολύ κινηματογράφο, ήσουν και για πολλά χρόνια δάσκαλος, είσαι ακόμα;
Γ.Β. : Όχι, εγώ πιστεύω πως το να είσαι δάσκαλος, θέλει αφοσίωση, είναι σκοπός ζωής, αυτό έκανε ο Πέλος Κατσέλης, είχε αφοσιωθεί μόνο σε αυτό. Το έκανα για πολλά χρόνια όταν είχα τα κουράγια…
Β.Σ. : Εγώ πάντως ως ένας από τους μαθητές σου έχω τις καλύτερες αναμνήσεις…
Γ.Β. : Το ξέρω, δηλαδή το πιστεύω… κοίταξε δεν μπορείς παρεμπιπτόντως να κάνεις το δάσκαλο, πρέπει να αφοσιωθείς. Ήμουν από τα ιδρυτικά μέλη της σχολής του Κ.Θ.Β.Ε. Ήμουν στη σχολή της Αγίας Βαρβάρας που ήταν δημοτική, η πρώτη μου ιδέα ήταν να γίνει η πρώτη δημοτική δραματική σχολή στο Bύρωνα, στο σπίτι της Ισιδώρας Ντάνκαν, το οποίο πάλι με δικές μου παρεμβάσεις, το φτιάξαμε μαζί με ένα αρχιτέκτονα τον Αλέξη… και έχει γίνει τώρα το κέντρο χορού κι έχει και δημοτική σχολή χορού. Θέλω να πω δεν περιορίστηκα να είμαι καλός ηθοποιός και να παίζω μόνο, αλλά ανακατεύτηκα και στα κοινά, έχω μπλεχτεί πολιτικά, όχι κομματικά, το ξεκαθαρίζω, γιατί πιστεύω πως το να είσαι ηθοποιός, το κάθε έργο, είναι από μόνο του πολιτική πράξη. Πρέπει να ζεις στα κοινά, να μπορείς να βοηθάς… έκανα αυτά που σου είπα, επίσης, έκανα ένα παλιό σινεμά, όταν ήμουν δημοτικός σύμβουλος στο Βύρωνα, την περίφημη Λουίζα, το κάναμε θέατρο… Δηλαδή παράλληλα με την καριέρα μου έκανα και πράγματα που ήταν παρέμβαση στην πολιτική-πολιτιστική ζωή του τόπου…
Β.Σ. : Πάντως εμένα θα μου μείνει αξέχαστη η εκπαιδευτική μας εκδρομή στη…
Γ.Β. : Δήλο…
Β.Σ. : Στη Δήλο ναι…
Γ.Β. : Κι εκεί είμαι ανακατεμένος κι εκεί φτιάξαμε το σύλλογο Δήλου και κάθε χρόνο κάνουμε μία μεγάλη συναυλία…
Β.Σ.: Από τις αξέχαστες εμπειρίες. Κάναμε πρόβα στο αρχαίο θέατρο της Δήλου… μοναδικές, αξέχαστες στιγμές…
Γ.Β. : Εμ εγώ σας το έλεγα στη σχολή, «παιδιά το αρχαίο δράμα δεν έχει καμία σχέση όπως το διδάσκουμε εδώ και όπως θα το κάναμε σε ένα ανοιχτό θέατρο…» και το είδατε κι εσείς, πόσο διαφορετικό είναι, όταν κάναμε πρόβα, στο θέατρο της Δήλου…
Β.Σ. : Εννοείται, καμία σχέση… Nα σου θυμίσω κάτι δάσκαλε που δε θα θυμάσαι. Όταν φθάσαμε στη Μύκονο μετά τη Δήλο, το βράδυ ,είχε το διαγωνισμό της Εurovision και μας εκπροσωπούσε ο Ρουβάς και μου είπες «δεν πιστεύω Βασιλάκη μετά την πρόβα μας στο αρχαίο θέατρο στη Δήλο να μου πας να δεις Eurovision και το Σάκη Ρουβά… » και σου είπα «γιατί όχι δάσκαλε; Ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει…», χα χα χα…
Γ.Β. : Χα χα χα και βέβαια το θυμάμαι, πάρα πολύ καλά!!! Όσο για το Ρουβά, οκ, όλα χρειάζονται, τώρα ότι ο Σάκης έπαιξε στην Επίδαυρο και βραβεύτηκε κιόλας, ουδέν σχόλιο, με πολλά αποσιωπητικά…
Β.Σ. : Α μάλιστα, μήπως θα φωνάξεις κι εσύ την αστυνομία θεάτρου, σαν τη Διαβάτη;
Γ.Β. : Όχι, όχι…
Β.Σ. : Ήταν τραβηγμένη η έκφρασή της;
Γ.Β. : Η Διαβάτη είχε απόλυτο δίκιο, απλά υπερέβαλε. Κοίταξε η Διαβάτη είναι πάντα εκρηκτική…
Β.Σ. : Γι’ αυτό μου αρέσει…
Γ.Β. : Ε και εμένα μου αρέσει… αλλά κακά τα ψέματα έχει απόλυτο δίκιο, η αξιοκρατία σε αυτή τη χώρα έχει πάει περίπατο. Είμαστε η μόνη χώρα… χθες ήμουν σε μία πολύ ενδιαφέρουσα εκδήλωση στον Επίλογο, στο περιοδικό Επίλογος και αυτό ακριβώς τονίσθηκε από όλους, ότι σε αυτή τη χώρα, ο πολιτισμός που θα έπρεπε να είναι η αιχμή του δόρατος για όλο τον κόσμο είναι ο πιο απαξιωμένος και ο πιο εγκαταλειμμένος από την πολιτική. Και θα κλείσω αυτό το θέμα, με το εξής: έχω πει σε φίλους μου πολιτικούς, μάλλον σε πολλούς γνωστούς μου πολιτικούς, πως «… οι πολιτικοί, με τον πολιτισμό έχετε την ίδια ρίζα αλλά εσείς οι πολιτικοί είσθε απολίτιστοι…»…
Β.Σ. : Χα χα χα πολύ καλό…
Γ.Β. : Λοιπόν αυτό τους έχω πει, γιατί πολιτισμός δεν είναι να πηγαίνεις μόνο στο θέατρο, να βλέπεις εκθέσεις ζωγραφικής, ο πολιτισμός είναι ο τρόπος σκέψης και το να προσφέρεις στον πολιτισμό της χώρας σου, από όποια θέση κι αν βρίσκεσαι… Ο πολιτισμός μιας χώρας είναι πολύ πιο πλατιά έννοια…
Β.Σ. : Παρολαυτά ο πολιτισμός αντιστέκεται και ας μην έχει καμία κρατική βοήθεια…
Γ.Β. : Σαφώς και αντιστέκεται και ακριβώς αυτό το πράγμα ειπώθηκε από όλους χθες βράδυ και γίνεται μία δραστηριότητα μάλιστα ερήμην… αυτό είναι το σημαντικό, γιατί ο κάθε καλλιτέχνης, στο θέατρο, στα εικαστικά, στο χορό, με προσωπική του πρωτοβουλία, δημιουργεί και προσφέρει. Δεν υπάρχει καμία στήριξη, ούτε οικονομική, ούτε έστω κάποια προσφορά από το κράτος. Είμαστε το μόνο κράτος όπου το υπουργείο πολιτισμού, έχει γίνει ο κάλαθος των αχρήστων, λέω εγώ, γιατί αντί να πετάξουν κάποιον έξω από την κυβέρνηση τον πετάνε στο υπουργείο πολιτισμού για να τον ξεφορτωθούν, έτσι έχουν καταντήσει δυστυχώς το υπουργείο πολιτισμού, ως τον κάλαθο των αχρήστων…
Β.Σ. : Δάσκαλε μου αγαπημένε, είσαι αισιόδοξος με όλα αυτά που περνάμε; Θα τη βρούμε την άκρη;
Γ.Β. : Πάντα είμαι αισιόδοξος, αλλά την άκρη όσο και αν την ψάξεις δε θα τη βρεις ποτέ… ο σκοπός είναι όμως πάντοτε να την ψάχνεις και να την κυνηγάς, αλλιώς θα πρέπει απλά να περιμένεις το θάνατο…
Β.Σ. : Να πούμε και λίγο για το Σπίτι του Ηθοποιού…
Γ.Β. : Το Σπίτι του Ηθοποιού είναι ένα πολύ σημαντικό έργο, μία πολύ ωραία προσπάθεια της Άννας (Φόνσου), την οποία την έχουμε στηρίξει όλοι και τη στηρίζουμε. Πιστεύω ότι υπάρχει η δυνατότητα να γίνουν ακόμα πολλά πράγματα. Και εκτός από το γεγονός που βοηθάει τους ηθοποιούς που έχουν ανάγκη, μπορούν να γίνουν και άλλα πράγματα, όχι μόνο χώρος «ελεημοσύνης», αλλά να γίνει και μία ακόμα πολιτιστική εστία για τη χώρα…
Β.Σ. : Μα ήδη γίνονται αρκετά πράγματα, πολύ αξιόλογες πολιτιστικές εκδηλώσεις στο Ανοιχτό θέατρο «Νίκος Κούρκουλος» το καλοκαίρι και τώρα με τα εγκαίνια του μικρού εσωτερικού θεάτρου «Θέατρο, το Σπίτι του Ηθοποιού» θα γίνουν ακόμα περισσότερα και πολύ αξιόλογα πράγματα..
Γ.Β. : Μακάρι…
Β.Σ. : Να πούμε και λίγα πράγματα για την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστείς, το Θείο Βάνια του Α. Τσέχωφ…
Γ.Β. : Εμείς παίζαμε μέχρι και τις 10 Ιανουαρίου στο Νέο θέατρο Βασιλάκου. Παίζουμε αυτή την παράσταση εδώ και δύο χρόνια. Κάναμε περιοδεία σε όλη την Ελλάδα, από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την Κρήτη και πήγαμε πάρα πολύ καλά, παντού ήταν γεμάτα τα Θέατρα, διώχναμε κόσμο. Πιστεύω πως ο κόσμος διψάει για καλό θέατρο. Όταν είναι τόσο καλοί ηθοποιοί στην ίδια δουλειά, είμαστε, ο Φέρτης. η Μαλικένζου, ο Στέλιος ο Μάινας, εγώ, η Μαρίνα η Ψάλτη, η Μελίνα η Βαμβακά… όταν υπάρχουν τόσοι ηθοποιοί με τέτοιο επίπεδο δεν μπορεί παρά η παράσταση να είναι από ένα επίπεδο και πάνω.
Β.Σ. : Dream team θα σας έλεγα εγώ…
Γ.Β. : Τσέχωφ είναι, όταν ένας τόσο μεγάλος συγγραφέας ερμηνεύεται σωστά, δεν μπορεί παρά να αρέσει. Γιατί αυτοί οι συγγραφείς είναι μεγάλοι, σπουδαίοι…
Β.Σ. : Αγαπημένος μου συγγραφέας, από τα χρόνια της σχολής ακόμα…
Γ.Β. : Ε βέβαια. Είναι ο μόνος αναλυτής της ανθρώπινης ψυχής και των ανθρώπινων σχέσεων…
Β.Σ. : Γιατρός ο ίδιος… αλλά καμία σχέση με τους γιατρούς με τα φακελάκια, χα χα χα…
Γ.Β. : Όχι βέβαια, χα χα χα. Το αντίθετο, πρόσφερε τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς στους άπορους κ.τ.λ. Έζησε στη Ρωσία μία περίοδο περίπου ανάλογη με αυτή που περνάμε εμείς τώρα στην Ελλάδα..
Β.Σ. : Λοιπόν να κλείσουμε με τις ευχές σου, δάσκαλε….
Γ.Β. : Εύχομαι τα καλύτερα και σε σένα προσωπικά και σε όλους. Ξέρεις αυτό που κάνεις Βασίλη, είναι πολύ σημαντικό. Γενικά αυτή η ιστορία με το διαδίκτυο , τα Blogs είναι σπουδαίο από την άποψη της ελευθερίας, ανοίγονται πύλες, χωρίς να υπάρχει έλεγχος, αυτό σημαίνει ελευθερία σκέψης και έκφρασης και για μένα είναι πολύ σημαντικό. Στα υπόλοιπα μεγάλα μέσα που είναι γνωστά και μη εξαιρετέα, μπορεί βέβαια να μην υπάρχει λογοκρισία με τη στενή έννοια του όρου, αλλά υπάρχει σίγουρα ένας έλεγχος κατεύθυνσης…
Β.Σ. : Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε εδώ πέρα… καταλαβαίνεις ότι δεν είναι ανάγκη να σου πω ότι εδώ και τρία χρόνια το κάνω αφιλοκερδώς…
Γ.Β. : Δεν αμφιβάλλω καθόλου…
Β.Σ. : Χα χα χα έτσι είναι και προσπαθούμε εδώ με το Χάρη τον Αρζόγλου να καθιερώσουμε ένα βήμα για όλους τους ηθοποιούς και για τους γνωστούς σαν κι εσένα, αλλά και για τους νέους που θέλουν να διαφημίσουν τη δουλειά τους και δεν βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στα μεγάλα μέσα…
Γ.Β. : Πολύ καλό, πάρα πολύ καλό…
Β.Σ. : Έτσι κι αλλιώς είπαμε δεν υπάρχουν πολλά πρόσφορα βήματα στα γνωστά μέσα, ειδικά για τους νέους…
Γ.Β. : Ε αυτό σου λέω… εκεί υπάρχει επιλογή είπαμε. Ξέρεις το έργο με το αυγό; Ποιος είναι μέσα και ποιος είναι έξω από το τσόφλι;
Β.Σ. : Ναι βέβαια… Και ας κλείσουμε με τις ευχές σου για το 2016
Γ.Β. : Να ευχηθώ να είναι μία καλύτερη χρονιά από αυτή που περάσαμε, γιατί ήταν μία πολύ δύσκολη χρονιά, το εύχομαι αλλά δεν ξέρω πως μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα… και να ανοίξουν οι δουλειές για όλους τους ανθρώπους, γιατί αυτή η χώρα μαστίζεται πάρα πολύ αυτή την περίοδο…
Β.Σ. : Κι εγώ εύχομαι σε όλο τον κόσμο να έχει μία καλύτερη χρονιά και σε σένα προσωπικά, εύχομαι δάσκαλε, να έχεις μία πολύ καλή χρονιά και να συνεχίζεις να μας προσφέρεις το φως, όπως λέει και το όνομα της εκπομπής και της στήλης, Ηθοποιός σημαίνει Φως και πρέπει να το υπηρετούμε αυτό όπως ακριβώς το λέει… Σε ευχαριστώ πάρα πολύ δάσκαλε για την πολύ όμορφη συνέντευξη.
Γ.Β. : Κι εγώ σε ευχαριστώ Βασίλη. Να είσαι πάντα καλά και πάντα να προσφέρεις όπως τώρα…
Σαμαριτάκης Βασίλης .
